Memleketten uzakta yaşamak tuhaf bir his. Ne tam ait hissediyorsun olduğun yere, ne de kopabiliyorsun geçmişinden. Ama bir yandan da bazı şeyler insana gerçekten iyi geliyor. Her şeyin bir düzeni var mesela. İnsanların birbirlerine, çevreye ve özellikle kurallara saygılı olması…

İtiraf etmeliyim ki, güneşin bu kadar nadir görülmesi de benim gibi güneş alerjisi olan biri için adeta bir lüks. Türkiye'de son yıllarda, baharda bile dışarı çıkınca eve perişan dönüyordum. Buradaysa bulutların altında yavaş yavaş, acele etmeden, tatlı tatlı yanmamak o kadar kıymetliymiş ki… İnsan bazı şeylerin değerini geç fark ediyor. :_)

Elbette her şey toz pembe değil. Özlem de bolca var.Anne-baba özlemi başka, dostlarla saçma sapan kahkahalara boğulmak bambaşka… Sesli mesajla kahkaha paylaşılmıyor. Göz göze bakmadan dert anlatılmıyor.

devamını oku>>

Dedim ki kendi kendime… Ben, o süt bardağının içindeki fareyim. Hani şu, boğulmamak için sürekli çırpınan; ve sonunda, çabasıyla sütü kaymağa çeviren, sonra o kaymağın üstüne çıkıp bardaktan kurtulan fare.

 
Hayatın da bundan çok farkı yok aslında. Bir yere kadar çırpınıyoruz işte, boğulmamak için, batmamak için. Biraz yalnızlıkla, biraz stresle, biraz belirsizlikle uğraşıyoruz. Kimimiz vazgeçiyor, kimimiz daha da sert çırpınıyor. Ama o kaymak kolay olmuyor; zor zamanlardan, sabahlara kadar açık kalan gözlerden, kendine bile söyleyemediğin düşüncelerden geçiyor.

devamını oku>>

Amado Nervo'nun  "Barış İçinde" şiirini çok severim. Kendi kaderimizin mimarı olduğumuzu çok güzel anlatıyor. Yaşamın kendisiyle bir problemimiz yok, aslında çoğu zaman en büyük problemimiz kendimizle. Şiirde olduğu gibi, hayat bize her zaman her şeyin en güzelini sunmuyor. Zamanın içinde kaybolurken bazen düşüp bazen kalkıyoruz. Ama her düşüş, aslında bizi yeniden inşa ediyor. Acılar, kederler, hatta yaşlılık… Bütün bunlar, hayatın bir parçası. Ve hepimizin yolunda karşılaştığı o inişli çıkışlar, belki de bize en çok kim olduğumuzu hatırlatıyor.

devamını oku>>

Zamanın herkes için aynı şekilde aktığını söyleyebilir miyiz?   "Takvim düzeni herkes için aynı olsa da, zaman herkesin içinde başka ilerler" kimin söylediğini bilmiyorum ama bu söze fazlasıyla katılıyorum. Yaşadığımız her şey, hayatın akışında bizi bambaşka birine dönüştürüyor. Acılarımız, sevinçlerimiz, kayıplarımız, kazançlarımız… Derken zamanın içinde yoğruluyor, değişiyoruz. Ama bazen de zaman, sanki hepimize farklı oyunlar oynuyor; aynı an içinde birileri kahkahalar atarken, bir başkası derin bir sessizliğe gömülebiliyor.  "Olmaz" dediğimiz şeyler oluyor, "Yapmam" dediğimiz şeyleri yaparken buluyoruz kendimizi. Bir an neşeyle dolarken, bir başka an içimize oturan bir taş gibi hissizleşiyoruz. En acısı da ne biliyor musunuz? İçimizde yaşadıklarımızı bizden başka kimse bilmiyor. Yüzümüzde bir maske, hayatın içinde dolaşıyoruz. Peki, tepkisizleşmek bir savunma mekanizması mı, yoksa insanın içten içe çürümesi mi?  

devamını oku>>

"Muhteşem Gatsby"yi yeni bitirdim ve bence bu, klasik "zengin kız fakir oğlan" hikayesinin daha lüks, daha parıltılı ve daha dramatik bir versiyonu. Hani o hepimizin bir şekilde denk geldiği senaryolar vardır ya: fakir oğlan zengin kıza aşık olur, yollarına türlü engeller çıkar... İşte buradaki fark şu: Gatsby’nin hikayesi helikopter pistleri, dev malikaneler ve görkemli partilerle süslenmiş.  Ama sonuç yine hüsran!  :_)

Jay Gatsby, gözümüzün önünde modern bir masal kahramanı gibi çiziliyor. Zenginliğini, koca bir “Daisy’ye ulaşabilme çabası” üzerine kurmuş. Tüm o şatafatlı partiler, renkli ışıklar, en son moda kıyafetler... Sanki her biri “Bak Daisy, her şey senin için!” diye bağırıyor. Ama Daisy, zengin koca kontenjanını çoktan doldurmuş bile.:_) Üstelik bu kontenjandaki şahıs, Tom Buchanan. Nefret etmesi kolay ama her fırsatta kazanan bir tip.  

devamını oku>>

Müzik konusunda oldukça açık fikirliyim. Klasik müzikten deep house’a, rap’ten türkülere ne ararsanız var bende! Yani müzik zevkim epey geniş bir yelpazede. "Kardeşim, senin de müzik zevkin yokmuş," diyebilirsiniz. :_) İyi bir müzik kulağım olduğunu zaten iddia etmiyorum. Mesela, yanlış nota basıldığını ancak birisi kulağımın dibinde söyleyince fark edebiliyorum.:_) Ama her şeye rağmen, Covid’in sonlarına doğru aldığım Pioneer DDJ-400 deskim ile DJ’liğe adım atmaktan hiçbir şey beni alıkoyamadı. Desem de yalan olur; uzun bir süre o masada süs gibi durdu. Ancak 2024’te nihayet bir şeyler yapmaya başlayabildim ve inanın, çok iyi geldi!  

devamını oku>>

Bir taşı on bin defa havaya atsan da uçmayı öğrenmez, diyor Aristoteles. İlk duyduğunuzda basit bir fizik yasasından bahsediyorum zannedebilirsiniz. Ama zamanla insan doğasına dair ne kadar derin bir gözlemmiş dediğinizi duyar gibiyim. İnsanlar da tıpkı taşlar ve kuşlar gibi, doğalarının gereğini yapıyor. Sadece bu gerçeği kabullenmek biraz uzun zaman alıyor..

Hayatta bazen öyle insanlarla karşılaşıyorsun ki, doğalarıyla yüzleşmek seni yoruyor. İş hayatında, mantığınla anlatamayacağın kadar garip durumlara düşüyorsun mesela. Gerçekleri defalarca gözlerinin içine sokuyorsun, ama cahil cesaretiyle konuşmaya devam eden insanlar var. Haklı olman önemli değil; onların kendilerini haklı sanması yeterli. Başlarda kızıyorsun, öfkeleniyorsun, “Bu insanlar nasıl böyle olabilir?” diyorsun. Ama sonra anlıyorsun ki, sorun onların doğasında. İnsanın cahilliği bilgiyle, basiretsizliği deneyimle değişebilir belki, ama kimi insan değişmek istemez.  

devamını oku>>

Son yıllarda “kaliteli insan” denince akla ilk gelen, üzerimizde taşıdığımız markalar, taktığımız saatler ya da arabamızın modeli oldu. Kısacası, insanın değeri "para" ile ölçülür hale geldi. Ancak bu gerçekten doğru bir ölçüt mü? Hazreti Mevlana’ya atfedilen “İnsan, kıyafetiyle karşılanır, karakteriyle uğurlanır” sözü, bu konuda çok gerçekçi bir bakış açısı sunuyor. İnsan, kendini birey olarak topluma kabul ettirirken statüsünden, pahalı çantasından ya da arabasından bağımsız değerlendirilmeli. Ne yazık ki başka bir yanılsama da burada devreye giriyor: Bu statü sembollerini satın aldığımızda, onların mutluluk kaynağı olacağını düşünmek.

devamını oku>>

Sabahın karanlığında, haftanın belirli günlerinde olduğu gibi, yine erkenden uyandım. Geceden beri esen rüzgarın uğultusu kulağımdaydı. Güneş henüz doğmamıştı; sokak lambalarının solgun ışığında yağmur damlalarının dansını izlemek, sabahın sessizliğinde insana tuhaf bir huzur veriyordu.

Gökyüzü yavaşça aydınlanırken, gri bulutların arasından ilk kar taneleri görünmeye başladı. Yılın ilk karı, usul usul şehrin üzerine düşüyordu. Her bir tanesi, sanki gökyüzünden gelen minik armağanlar gibiydi. Eve döndüğümde, elimde sıcacık kahvemle penceremin önüne oturdum. Bir yandan yeni keşfettiğim Farsça melodiler kulaklarımda yankılanıyordu. Sözleri tam anlamasam da, şarkıların derin duyguları beni bambaşka diyarlara götürdü.

devamını oku>>

İnsana Ne Acı Verir?

Hayatta bizi en çok yaralayan şey nedir, hiç düşündünüz mü? Sevdiğimiz birinden ayrılmak, bir hayalimizin suya düşmesi, bir kaybımız, belki de büyük bir hayal kırıklığı… Hepsi derin izler bırakır ama haksızlığa uğramak, başka türlü acıtır insanın canını. Haksızlık, adaletin bozulduğu, dengelerin alt üst olduğu bir durumdur ve bu, kalbimizde taş gibi ağır bir iz bırakır. Çünkü haksızlık, aynı zamanda görülmeme, anlaşılmama, yok sayılma hissidir.

Küçük yaşlardan itibaren adaletin varlığına inanırız. İyi olanın, doğru olanın ödüllendirileceğine, yanlış yapanın ise bedel ödeyeceğine dair bir iç inançla büyürüz. Ama bir gün gelir ki, tüm bu beklentiler yerle bir olur. Haksız yere suçlanmak, emek verdiğimiz bir işte takdir görmek yerine dışlanmak ya da uğruna çok şey feda ettiğimiz bir ilişkide yanlış anlaşılıp haksız görülmek… Hangi biçimde olursa olsun, haksızlık bize derin bir yalnızlık duygusu yaşatır.

devamını oku>>