Bazen incecik bir kitap alıyorsun eline, “ne olabilir ki, 50–60 sayfada ne anlatılabilir?” diye düşünüyorsun. Ama Stefan Zweig Katil Kim?(O muydu?)'de bir öyküde anlatılabilecek her şey sanki damıtılmış bir şekilde önüne seriliyor. 

İlk sayfalardan itibaren, merak uyandıran, sanki bir polisiye okuyormuş gibi hissettiren bir kitap. “Katil kim?” sorusuyla başlıyorsun ama aslında kitabın sonunda Zweig seni çok daha derin soruların içine çekiyor: “Aşırılık” nedir? “Mutluluk” nedir? İnsan hep mutlu olabilir mi? Ve elinden kayıp gittiğinde, insan ne hâle gelir?” 

devamını oku>>

Beni tanıyanlar bilir. Etimolojiye oldum olası merakım vardır. Kelimelerin kökenlerini öğrenmek, nasıl evrildiklerini görmek bana nereden geldiğimizi, hayatta her şeyin değişebileceğini anlatıyor. Bence kelimeler, aslında insanlığın hafızasıdır. O yüzden zaman buldukça bu konuda kitapar okuyorum.Bugün elimde yeni bir kitap var: "Kelimelerin Dünyasında Gezintiler."

Bugün biraz “tuz”dan, biraz da “despot” ve “diktatör” kelimelerinden bahsedeceğim. İlk bakışta alakasız gibi duruyor ama inan bana, bir tuz nelere kadir, şaşıracaksınız. :)

Avrupa dillerinde tuz kelimesi neredeyse aynıymış: İngilizce salt, İtalyanca sale, Almanca Salz. Hepsi Latince sal’a dayanıyormuş. Daha da kökene inildiğinde, Hind-Avrupa dil ailesindeki sal kelimesinden geldiği söyleniyor.

Türkçe “tuz” ise Kâşgarlı Mahmud’un sözlüğünde geçiyormuş. Yani en az bin yıldır biz bu kelimeyi aynı şekilde kullanıyormuşuz.

Ama iş bununla kalmıyor. Tuzun bilimsel dille buluştuğu bir yer daha varmış: Yunanca "hal". Buradan “halojen” kelimesi türemiş; yani madenlerle birleştiğinde tuz oluşturan elementler. Kimyaya bile tuz düşmüş!

devamını oku>>

Cuma akşamı geldi mi insanın içi ayrı bir hafifliyor. Hafta boyu biriken yorgunluk yavaş yavaş çekiliyor sanki. Birazdan nehir kenarına doğru gideceğiz. Hayatı didik didik etmeden, sadece akışına bırakıp keyfini çıkarmak istiyorum: güzel havanın, akan suyun, ördek seslerinin ve bilumum tabiatın. Ama gitmeden önce, elimde yeni bitirdiğim kitabın bıraktıklarını buraya yazmak istedim.

devamını oku>>

Süleyman Seba:"İyi insan olmadan iyi BEŞİKTAŞ'lı olunmaz"

 

devamını oku>>

İnsan hayatı seçimlerden oluşuyor. Küçük ya da büyük, bilinçli ya da anlık… Her seçim bir kapıyı açıyor, diğerini kapatıyor. Bazıları bizi kızgın kumlardan serin sulara taşıyor, bazıları ise içinden çıkılmaz gibi görünen yerlere sürüklüyor. Ama onlarca seçim arasında bence en kritik olanı, hayatımıza dahil ettiğimiz insanlar.

Birkaç yıl önce yaşadığım bir olayda, çocukluk arkadaşım bana “Ben artık iyi gün dostuyum,” demişti. O an gülerek “Ulen, iyi gün dostu mu olunur?” diye çıkışmıştım sadece. Zihnimde bu söz, o zaman pek yer etmemişti. Ama zaman geçtikçe anladım: İnsan gerçekten de sevinçlerini paylaşacak, mutluluğuna yürekten sevinecek birini arıyor.

devamını oku>>

Bugün, nehir kenarında oturmuş, cuma gününün verdiği huşuyla güzel bir havada sohbet ederken kitaplardan da konuştuk. Aklıma Hemingway geldi. Bu hafta Yaşlı Adam ve Deniz’i yıllar sonra yeniden okumuştum. Kitap, zihnimde farklı şeyler uyandırdı. Ortaokul yıllarıydı sanırım, ilk kez okuduğumda. Sade dili, hikâyenin dingin ama güçlü ritmi beni çok etkilemişti.

Bu kez yeniden okumaya başladığımda, önsözde hikâyenin nasıl yazıldığını okuyunca daha da keyifli hâle geldi. Meğer hikâyenin ilk tohumu, Hemingway’in 1936’da Esquire dergisine yazdığı bir yazıda atılmış. Kübalı dostu Carlos’un anlattığı bir balıkçı hikâyesi: Açık denizde kılıçbalığıyla iki gün iki gece mücadele eden yaşlı bir adam. Sonunda balığı zıpkınlıyor ama köpekbalıkları saldırıyor. Yaşlı adam, kayığında tek başına onlarla da savaşıyor. Balığın geriye kalan kısmını kayığa bağlayıp dönmeye çalışırken bulunuyor. Ve ağlıyor…

devamını oku>>

 

Metro ile bir yerden bir yere gitmek keyifli oluyor. Özellikle İstanbul’da saatlerce direksiyon salladıktan sonra bu rahatlık, insanın kıymetini anladığı bir şey hâline geliyor :_)Ama aslında bu sadece bir yerden bir yere ulaşmak değil; bazen küçük sürprizlerle karşılaştığın bir şehir deneyimi de aynı zamanda. Bazen bir metro iptali seni bambaşka bir yürüyüş rotasına çıkarıyor, bazen de kendini beklenmedik bir parkta ya da hiç planlamadığın bir kahvecide buluyorsun.

Benim için o gün, eve dönüş yolunda biraz da çişim geldiği için metro istasyonuna doğru aceleyle koşturduğum bir anda başladı bu sürpriz. Etrafa bakınırken, insanların istasyonun üst katına doğru çıktığını gördüm ama tabelayı okuyacak hâlim yoktu taktir edersiniz ki:_) Önce ihtiyacımı giderdim, sonra meraktan geri dönüp baktım: Üst katta, kadın sanatçılar tarafından oluşturulmuş açık hava tarzında bir sanat sergisi vardı.

devamını oku>>

Bazı şarkılar var… İlk notasıyla zamanın dışına düşüyorsun. Ne dün ne bugün. Ne gençliğinde geçen bir yaz tatili, ne de bugünkü masa başında verdiğin ara. Sadece bir duygunun ortasında, sebepsizce öylece duruyorsun. Stratos Dionysiou’nun o kederli sesiyle söylediği “Me Skotose Giati Tin Agapousa”…  

Melodi ve ses muhteşem üzerine  sözleri de tercüme edince vurucu hale geliyor..

devamını oku>>

Yeni bir yaş neyle başlar? Takvimdeki herhangi bir günü kutsallaştırmanın ne anlamı var, hep bunu düşünürüm. Hani doğum günü diye bir gün var, herkes aynı anda mesaj atar, pastaya mum dikilir falan… Ama bir yandan da içten içe hep şu soruyu sorarım: Gerçekten bugünü kutlamamızın sebebi ne?

Zamanında Bir Çift Yürek diye bir kitap okumuştum, Aborjinlerle ilgili. Kitapta şöyle bir şey diyordu: Aborjinler diğer insanların neden doğum günü kutladıklarını anlayamazmış. Onlara göre yaşlanmak zaten kendiliğinden olan bir şeymiş, kutlamaya gerek yokmuş. Asıl kutlanması gereken şey, geçen yıla göre daha iyi, daha bilge biri olabilmekmiş. Ve o özel günü de kimse senin yerine belirlemezmiş; ne zaman daha iyi biri olduğunu hissedersen, o gün senin doğum gününmüş. Bunu okuduğumda içimden “Bu işte ya!” demiştim.

devamını oku>>

Memleketten uzakta yaşamak tuhaf bir his. Ne tam ait hissediyorsun olduğun yere, ne de kopabiliyorsun geçmişinden. Ama bir yandan da bazı şeyler insana gerçekten iyi geliyor. Her şeyin bir düzeni var mesela. İnsanların birbirlerine, çevreye ve özellikle kurallara saygılı olması…

İtiraf etmeliyim ki, güneşin bu kadar nadir görülmesi de benim gibi güneş alerjisi olan biri için adeta bir lüks. Türkiye'de son yıllarda, baharda bile dışarı çıkınca eve perişan dönüyordum. Buradaysa bulutların altında yavaş yavaş, acele etmeden, tatlı tatlı yanmamak o kadar kıymetliymiş ki… İnsan bazı şeylerin değerini geç fark ediyor. :_)

Elbette her şey toz pembe değil. Özlem de bolca var.Anne-baba özlemi başka, dostlarla saçma sapan kahkahalara boğulmak bambaşka… Sesli mesajla kahkaha paylaşılmıyor. Göz göze bakmadan dert anlatılmıyor.

devamını oku>>