Hayatı ZIP leyen blog!

Zaman hızlı akıyor denmiyor boşuna. İşti, güçtü, koşuşturmaca derken bir bakmışım, yazmayalı bir aydan fazla olmuş. Gün içinde bir sürü toplantı olunca, akşamına yazacak mecali kalmıyor insanın. Ama itiraf edeyim, çok keyifli bir eylül ayını geride bıraktım. Küçük ama çokça sebep bir araya gelince insana bambaşka bir enerji geliyor.

Bugün Zeki Demirkubuz’un Socrates Dergi’deki programını izledikten sonra bu yazıyı yazmak istedim. Çünkü uzun zamandır bu kadar dolu, bu kadar içten bir sohbet dinlememiştim.Bir dönem Nuri Bilge Ceylan’la atışmaları yüzünden biraz megaloman bulmuştum açıkçası. Ama bu programda o olaya öyle bir yerden, öyle bir olgunlukla dokundu ki... “tamam,” dedim, “kral sensin.”

O kadar derin konuşuyor ki, Erman Yaşar ve Mehmet Demirkol gibi konuşmayı seven iki kişiyi bile bir süre sessizliğe itti bence. Adamın Dostoyevski hayranlığı zaten başka bir boyutta. Yeraltından Notlar’dan bir alıntı yaptı benim de çok sevdiğim bir kitap. Ama o cümleyi öyle güzel yere oturttu ki, “vay be” dedim kendi kendime resmen sindirmiş kitabı. Ama biraz daha izleyince anladım neden bu kadar sindirdiğini:_) Yer altından notlardan uyarlama olarak" Yeraltı" filmini çekmiş.

Sonra “Yeraltı"filmi için 25.000 sayfa yazdım” deyince şaşırdım. Bir yerde “artık hangisi benim, hangisi kitaptaki karakter belli değil” derken yaşadığı o kafa karışıklığına da dokundu. Şizofreniye yaklaşan bir yaratım hali. O yüzden adam başka bir kafa. Düz değil, filtresiz, kendi dünyasında yaşıyor. Derinlikli bir entelektüel ama aynı zamanda yalnız bir ruh.

Resim sergisinin adı bile bunu anlatıyor zaten:“Hayatta ve Fotoğrafta En İyi Pozu Yalnızlar Verir." Bu cümle bile başlı başına bir manifesto gibi.

Benim arada insanlar için kullandığım bir kelime vardır;“teneke". Bir işte ya da alanda, o koltuğu boşuna işgal eden insanlara derim genelde. Bu, benim bir şey olduğumdan değil elbette; onların o “teneke” haliyle kendilerini fazla ciddiye alıp, her şey biliyormuş gibi davranmalarıyla alakalı. Konuşmaya başladıklarında  boş tenekeye vurunca gelen ses gibi ses gelir genellikle onlardan. 

Zeki Demirkubuz işte bunun tam tersi bir adam. Gerçek, sade ve derin.  Her yerde “teneke” seslerin yükseldiği bu dönemde, Zeki Demirkubuz gibi dolu insanları dinlemek iyi geliyor. Hesap kitap yok, gösteriş yok. Düşünüyor, söylüyor, geçiyor.

Tabi kendisinin iyi bir Beşiktaşlı olmasınıda ayrı sevmiyor değilim :_) Son olarak izlediğim programın linkini de buraya bırakarak, amme hizmetimi tamamlıyorum. kalın sağlıcakla...