Hayatı ZIP leyen blog!

Dedim ki kendi kendime… Ben, o süt bardağının içindeki fareyim. Hani şu, boğulmamak için sürekli çırpınan; ve sonunda, çabasıyla sütü kaymağa çeviren, sonra o kaymağın üstüne çıkıp bardaktan kurtulan fare.

 
Hayatın da bundan çok farkı yok aslında. Bir yere kadar çırpınıyoruz işte, boğulmamak için, batmamak için. Biraz yalnızlıkla, biraz stresle, biraz belirsizlikle uğraşıyoruz. Kimimiz vazgeçiyor, kimimiz daha da sert çırpınıyor. Ama o kaymak kolay olmuyor; zor zamanlardan, sabahlara kadar açık kalan gözlerden, kendine bile söyleyemediğin düşüncelerden geçiyor.Ben çırpınmayı sürdürüyorum. İnadına değil, mecburiyetten de değil. Çünkü biliyorum ki eğer durursam, batarım. Ve o bardaktan çıkmayı hak edeceksem, bu çabanın sonunda çıkmalıyım.
 

Çok büyük şeyler istemiyorum. Sadece biraz yaşamak… Zihnimde yer açmadan boşluklara, ufak kaygılarla sabahı etmeden, aklımı yiyip bitiren detaylarla oynamadan. Bazen bir kahve içmek sadece kahve içmek olsun istiyorum. Bazen yürümek, sadece yürümek. Sürekli bir şey çözmeye çalışmadan, bir şey planlamadan.
 
Sütü kaymak yapmak kolay değil. Ama umutlu olmak da bazen en büyük çaba. İşte ben o bardağın içindeki fare gibi; boğulmadan, pes etmeden, hayatı kaymağa dönüştürmeye çalışıyorum. Ve bir gün çıkarsam o bardaktan, yalnızca nefes almak için duracağım. Bir süre sadece durmak için.
 
Çünkü bazen hayatı yaşamak için, önce bardaktan çıkmak gerekiyor. Ve buna çok az kaldığını biliyorum…